BİTLİSLİ GENÇ

[responsivevoice_button voice=”Turkish Female” buttontext=”Oku”]

 

Bitlisli gençle tanışalı çok yeni oldu. Yüzündeki dürüstlük, güven duygusu onu çok öncelerden tanıyormuşum hissini uyandırdı. Böylece başladık konuşmaya. Öteden, beriden derken; iki aydan bu yana işsiz olduğunu öğrendim.

 

İşsizdi işsiz olmasına, ama bakışlarında ki güven, huzur büsbütün duruyor. Beş çocuğuyla, on yıldır şehrimize yerleştiğini sohbetin ilerleyen zamanlarında öğrendim. —Ev kendinin mi? —Yok ağabey? İşsizlik ve beş çocuklu bir ailen var; şu an geçinebiliyor musun? Dediğimde; Çok şükür ağabey, şimdilik idare ediyorum. Çok sıkışırsam, memleketi arar, ağabeylerimden isterim.

 

Aile bağlarının insan ruhuna, sosyal hayatına katmış olduğu çok önemli anlardan birisine tanıklık ettim. Bunca yalnızlığın, birbirinden kaçan akraba, eş-dost yaşantılarına şahit olurken, bu kadar huzurlu bir işsiz ve beş çocuklu babanın yüzündeki inançta çok basit bir şey vardı; sevgi, samimiyet.

 

Memleketi gezip tozmayanların sıklıkla düştüğü; düştüğümüz gafletlerden birisidir; bölgeler arası önyargılara teslim olmak. Oysa Bitlisli genç adam, en zor anlarında bile, bıkkınlık değil, yorgun halinin yaşamda kalma mücadelesinin umutlarını ışıltılar içinde saçıyordu.

 

Sürekli korumacı mantıkla yetiştirdiğimiz çocuklarımızın yüzünde görmeye özlem duyduğumuz huzur ve umutlar; Bitlisli gencin, beş çocuklu babanın yüzünde; insan maskesi olmadan da bir insanın suratının güven vereceğini anladım.

 

Hiç düşünmeden atölyemin yerini, ziyarete gelebileceğini, onun için bir şey yapabilme durumu olursa yardıma hazır olduğumu anlattım.

 

Sevgi denen şeyde,doğruluk ve adalet gizli.Her an,gıpta ile bakacağımız bir yüz,çehre;yörelerin,ırkların,milletlerin,ülkelerin dışına çıkılmış olsa bile,hissettiğiniz şey;saygı ve sevgiden ibarettir.

 

Memleketten niçin geldin? Ağabey, memleketteyken hayvancılığımız çok iyiydi. Sonra, bu PKK belası çıktı. Mecburen hayvancılığı terk ettik. Köylerimiz de boşaldı.

 

Neredeyse yarım yüz yıl oldu; kimi köylerimiz zorunlu, kimi köylerimiz ise gönüllü boşaltıldı. Gelinen noktada, tarımda dışa bağımlı bir hale geldik. Şehirlerde ise birbirine yabancı, telaşlı, sevimsiz insanlar çoğalıyor.

 

Bize lazım olan şey; şehirlerimizin yükselen apartmanları değil, komşuluğu geri getirecek mahalle kültürlerini tekrar sahiplenmek. Bizlerin en önemli olan ihtiyacı; insanın insana mecburiyetidir.

 

EKMEK PARASI

 

Öteden beri söylenen bir deyim; “Ekmek Parası” bugüne denk geldi irdelemem. Düşünceden uzak toplumumuzun sıklıkla sığındığı sloganlar, deyimler var. Belki kendi zamanlarında çok değerli ve işe yaradılar.

 

Ya şimdi? Günümüzün uygar dünyasında, aile sosyal, ekonomi hayatında ki önemi nedir? İrdelememe, bu konu etrafında eşelenmem tam da bu düşünce için. Ekmek parasını çıkarttın mı, derlerdi kadim zamanların insanları. Ekmek parasını çıkarttıysan gerisi hallolurdu.

 

Günümüzün aile veya insan yaşamında ki ihtiyacı olan şey, ekmek parasından çok öte. Eğitim, sağlık, yiyecek, giyecek, kira, doğalgaz, SU, elektrik paraları, mecburidir. Bunlardan kaçamazsınız.

 

Diğerleri; sanata, spora, seyahate, eğlenceye ayıracaklarımızın akıbeti belli değil. Varken, adı “yaşamak” denen kavramla anlatılmaya çalışılan, yoklukta eğlencenin yanına bile uğramaz olan toplumum; sadece ekmek parası düşüncesine hapsolmuşa benziyor.

 

Batı, batıyor denen Yunanistan’da bile askeri ücret, ülkemizin iki katı. Diğer batı ülkelerinde beş altı kata kadar askeri ücret veren ülkeler var.

 

Yetmiş beş yıl önce batmış bir Almanya ve ülkemizin durumu! Artık, Hasreti Mevlana’nın yenilik, yenilenme, ilerici felsefesini anlatan şiirle hoşça kalın;

 

“Her gün bir yerden göçmek ne iyi

Her gün bir yere konmak ne güzel

Bulanmadan, donmadan akmak ne hoş,

Dünle beraber gitti cancağızım,

Ne kadar söz varsa düne ait,

Şimdi yeni şeyler söylemek lazım.”