İBRETLİK BİR HİKAYE

Öyle güzel insanlarla tanışıyorum ki anlatmakla bitmezler.

Bazen öyle hayat hikayeleri dinliyorum ki inanın bana tam da “ibretlik” oluyorlar.

İşte geçen gün yine böyle bir sohbet içine girdim.

Yeni tanıdığım ancak değer verdiğim bir ağabeyimizin annesi tesadüfen bulunduğumuz yere geldi.

Başta pek konuşmadık.

Halimi hatırımızı sordu.

Bizlerle hasbihal etti.

Daha sonra konu konuyu açtı.

Geçmişten bahsetmeye başladık.

Gazeteci olduğumu öğrenince tüm derdini anlatmaya başladı.

İnanın bana anlattığı her şeyi şaşkınlıkla dinledim.

Ancak “son sözü” beni mahvetti.

***

Çoğumuz iyi biliriz.

Arsası ya da eski evi olan maddi durumu yeni ev yapmaya uygun olmayan kişiler evini kat karşılığı olarak bu işi yapan insanlara verirler.

Bir nevi ortak çıkar buluşması olur.

Onda para, sen de arsa vardır.

İkiniz aynı yerden kazanım sağlarsınız.

“Müteahhitlik işini kısaca böyle özetleyeyim istedim.”

***

Gelen teyze yıllar öncesini anlatıyor  “94 senesi” dedi.

Ancak yıllar konusunda kafası karışıktı.

Her neyse ailesine ait olan bir yeri kat karşılığı müteahhite vermişler.

Müteahhit sözleşme yapmış.

Kat irtifakı tapularını hazırlamış.

Herkesin sahip olacağı yerleri belli.

Ancak kağıt üzerinde.

Arsa kazılmış.

Binanın temeli atılmış.

Müteahhit dairelerin tümünü kat irtifakı tapusundan satmış.

Sonra da ortadan yok olmuş.

Buraya kadar bilindik bir hikaye…

***

Devamında;

Müteahhiti “Uzun süre aradık bulamadık” dedi.

Evimizin yerine yarım şekilde yapılan bir kata da müteahhitin kalfası geçti yerleşti.

“Ben satın aldım burada benim yerim var” dedi.

Anlayacağınız evlerini müteahhite vermişler.

Evlerinin yerine yapılan yarım bırakılan inşaatta var olan tek daireye de inşaatın kalfası yerleşmiş.

“İşin özeti evsiz kalmışlar.”

***

Anlatmaya devam etti.

Yıllarca kirada oturduk.

Dava açacak paramızda yoktu.

Avukatlara gittim geldim.

Bir şey olmadı.

“Adamı bir türlü bulamadık.”dedi.

Yıllar sonra çocuklar büyümeye başlayınca evlatlardan biri bilinmeyen numaralardan müteahhitin numarasını bulmuş.

“İşe bak çocuklar buluvermiş müteahiti” Ankara da yaşıyormuş.

Yıllar içinde başka işler tutmuş.

Ancak gariban teyzemiz ne dava açabiliyor.

Ne de hakkını arayabiliyor.

Müteahhite durumu anlatmışlar “o da size kira yardımı yapayım” demiş.

Sanırım bulunma endişesi neticesinde sus payı verdi.

Bunlar da gelecek üç beş kuruş için susup kabul etmişler.

***

Eh işte hayat tokadını vurdu mu kolay toparlanamıyorsunuz.

Tam biraz rahat edecekler. Bir kaç yıl kira yardımı almaya devam etmişler.

Bir gün evde oturdukları sırada kapı çalışıyor.

Tebligat geliyor.

Bir de ne görsün.

Yıllardır ödemedikleri “emlak vergisi” gelmiş.

Güler misin ağlar mısın?

Kat irtifakı tapusu olduğu için daire var görünüyor.

Ancak ortada daire falan yok.

Olmayan emlak için emlak vergisi ödemeye başlamış.

Bu noktada şaştım kaldım.

“Yetkililere bunu anlatmadın mı?

Böyle bir daire yok demedin mi?” diye sordum.

“Onlar da senin tapun var” dediler diyor.

Hayat sen çok garipsin valla.

Ne yaman çelişkidir bu.

Şaşkınlıkla dinledim.

“Yazacağım bunları” dedim.

“Yaz belki sesimizi duyan birileri olur.”dedi.

Evet şimdi soruyorum.

Kimse yardım edemez mi bu teyzeye?

Gerçekten düşenin dostu olmaz mı?

Saygılar…