SÜLEYMANPAŞA’ DA ENGELLİ OLMAK!

 

Engelsiz yaşam, engelsiz parklar, engelliler için kurulan dernekler, engelliler için araçların, olanakların artması hepsi alkışlanacak derece güzel görünse bile bu konuda belki de bir arpa boyu yol alındı.

 

Sadece yaşadığımız şehrimizde, Süleymapşa’da binlerce engelli insanımız var. Ama caddeye, sokağa, sahile çıkan veya inen kaç kişi hiç düşündünüz mü? Görüp gördüğümüz 30–40 engelliden öteye geçemedi…

 

Bir süreliğini engellileri bir kenara bırakıp engelsiz insanların durumuna bakmak isterim. Yürüyüş yolları, yaya geçitleri, kaldırımlar, caddeler; akıl almaz trafik engelleriyle dolu. Kaldırımlara, yaya geçitlerine park etmiş araçlar, korkunç araç trafiği nedeniyle nice engelsiz görünen insan caddeye, meydanlara çıkmaya cesaret bulamıyorken;

 

Engelli yurttaşlarımız nasıl çıksınlar? Var mı bunu izah edecek olan? Yılda bir kez bu işe bakan memurlar, amirler, yöneticiler bir engelli aracına binmeli. Sadece bir gün, engelli insanın yaşamına tanıklık etmeli. Evinden caddeye, meydanlara, sahile veya evinin ihtiyaçlarını karşılamak için markete gitmeli.

 

Akıl almaz bir zorlukla karşılaşacağı gün gibi, güneş gibi ortadadır. Hatta canını tehlikeye atıp araç yollarından sürecek akülü aracını. Araçların arasında yaşayacağı korkulu saatler, bir parça sosyal hayat, temiz hava, eş-dost görmek adına ne büyük çabaların yaşandığını görecektir, kendini engelli durumuna koyan; memur, amir, yöneticiler.

 

Var mı öyle bir kahraman? Bu işe cesaret edecek bir insanımız; yöneticimiz var mı? Engelliyi bir kenara alalım. Engelli yakını olmanın tanıklığını bir günlüğüne, belki de bir saatliğine yapalım. Bir engelliye yardım amaçlı onunla vakit geçirmek için şehrin caddelerine, park ve bahçelerine çıkmayı deneyelim.

 

Göreceğimiz güçlüklerin haddi hesabı yok. En çok da, engellilerin geçeceği yerler araçlar tarafından işgal edilmiş durumda. Engellilerin ineceği kaldırımların düzensizliği, yüksekliği veya engelli insanlar için yapılan, döşenen engelli taşlarının yok hükmünde sayıldığı…

 

Acıyarak, sadece öne çıkanlara yardım elini uzatıp kendi reklâmımızı yaparak ENGELLİ insanlarımızın engellerini kaldırmakta ciddi ve kalıcı yadımları oluşturamayız. Süleymanpaşa’da kaç engelli yaşadığını ve kaçının sokağa, caddeye çıktığını kaçının çıkamadığını tespit etmek ve bu günahımız, bu utancımız, bu eksikliğimiz ile yüzleşmeliyiz…

 

Sonra sormalıyız; bizim şehirlerimiz niçin tam olarak yaşanır değil? Engelliye, engelsize bizim şehrimizin insanları niçin meydanlara, sahile, parklara çıkmıyorlar? Evet! 200 Bin nüfusu olan bir şehrin ne tam olarak gece yaşamı, ne de gün yaşamı var! Niçin?

 

Soracağımız soru çok basit; NİÇİN? Engelleri, akla gelen her türlü engeli kaldırmayı denemeliyiz. Kazanan, huzur bulan bütün şehir olacaktır. Engellilerin engelleri kalktıkça engelsizlerin de ufku açılacak, sağlamken nasıl da yaşayan ölüler olduklarını, yaşam sıkıntılarını o insanların yaşam mücadeleleri karşısında yüzleşerek daha kolay görüp anlayacağız…

 

Tekirdağ’da engelli olmak da, engelsiz olmak da zor iş. Yollarda, caddelerde insanlar yürürken, kaldırımlarda boş olan her yerde araçlar var; insan yaşamını kolaylaştıracakken insana eziyet veren, şehrimizi kirleten, plansızlığın, akılsızlığın kurbanı olduğumuz araç, mimari engelleri, engelli insanlarımız ve engelsizler için yapmak, bizlerin boynunun borcu olduğu gibi, yapmak mecburiyetinde olduğumuz bir gerçektir.

 

Şehrin ekonomik, sosyal, kültürel huzuru; engelleri kaldırmak, daha kolay, daha huzurlu bir yaşam sağlamak; bütün insanlarımıza…