İSPERMETÇET MUMLARI-BALİNASI

[responsivevoice_button voice=”Turkish Female” buttontext=”Oku”]

 

İnsan kendi ihtiyaçlarını karşılama yolculuğunda yoluna kim çıkarsa çıksın kendi vahşetini oluşturmuştur. İnsanın insanla yaptığı savaşların haddi hesabı yok… Ya hayvanlara? Kim bilir kaç hayvan neslini, doğal olmayan, şahsi, ticari sebeplerle yok ettik.

 

Neredeyse 200 yıl süren İspermeçet Balina katliamı, akıllara durgunluk verecek hızda, çoğunlukta yok oluşun eşiğine kadar gelmişti.

 

Yağından, etinden, midesinde bulunan, parfüm sanayinde kullanılan amber-ambergris’ten faydalanmak için o büyük, muhteşem hayvanların sonunu getiriyorduk. Bunlara dur diyen de yine insan!

 

İnsanın tarifi,gece ile gündüzün zıtlıkları gibi;net ve gerçek;belki de vazgeçilmez bir ihtiyaçtır. Doğanın kendi büyütüp, beslediği, evrimin üst sınıfa taşıdığı insan, teknolojiyi yarattıkça, çevresinde yaşayan her türlü canlıyı da yok etme aşamaları kolaylaşıyor. Belki de kendi kendimizi yok edecek, bu büyük teknolojik buluşlar olacak.

 

İspermeçet Balinası, teknolojinin gelişmemiş olduğu zamanlarda sadece insanların yiyecek ihtiyacı için avlanıyordu. Doğal bir uyum içerisinde, zıpkınla ve büyük çabalar gerektiriyordu. Daha sonra, devasa gemiler, otomatik zıpkınlar; eşitliğin bozulduğu zamanlara dönüştü.

 

İspermeçet Balinaların yağları öteden beri kiliselerde, saray düğünlerinde kullanıldı. Diğer yağlara göre, özellikle İspermeçet Balinasın kafa kemiklerinden yapılan yağın zerre kadar is çıkarmaması.

 

Bu yağın yanışına tanıklık edenler şu cümleyi not düşüyor; “ büyülü, gizemli bir ışık” verdiğini söylüyorlar. Bu büyülü, gizemli ışık, milyonlarca hayvanın yaşamını yok etti. İnsanın büyüsü, ihtiyaçları, hoşlandığı şeyler, bir başka canlının sonu oluyor.

 

İspermeçet Balinaların yağı, kilise ve saraylar için öncelikliydi. İs çıkarmaması onu özel kılan en gerçek şeydi. Ya midesinde ki kusmuğu? Amber, parfüm sanayi için en gözde maddelerden birisi.

 

İspermeçet Balinaların dilini anlasaydık; “Keşke bu kadar güzel yağım, değerli mide kusmuğum olmasa!” dediklerini duyardık… Ne çok canlıyı anlamadan kendi canlarımızın sefası içinde yaşam oyununda kazanıyor görünürken kaybediyoruz.

 

İspermeçet Balina yağının mumları, yüzyıllarca kiliseleri aydınlattı. Ne büyük dinsel törenler, dualar, azizler onun ışığında insana ışıklı yolları göstermeye çalıştı.

 

Bütün bunların yanında, bu tür vahşetlere karışmayan milyonlarca insan var. Sessiz… Çaresiz… İçgüdüleriyle, yetinmenin ölçüsünü bile kestiremeden yaşayan, yaşamış insan…

 

Bir insan; yazar, Girit Diyarında taş surların yakınında yatıyor. Nikos Kazancakis. O da, kiliselerde yıllarca insanı, tanrıyı aradı durdu.

 

Böyle zamanların mola anında bir şiir yazdı;

 

“ Sordum badem ağacına

Tanrı nedir diye

Tepeden tırnağa çiçek açtı birdenbire.”