Saygıdeğer Tekirdağlılar; bugünün teknoloji dünyası ve sizlere sunduğu imkânlar göz önünde bulundurulursa, belki de her gün yüzlerce kıssadan hisse, videosu ve paylaşım izliyorsunuzdur! Olsun, fazla mal göz çıkarmaz düşüncesini kendime dayanak yapıp, kentimizde kamuda çalışan bir tanıdığın bana anlattıklarını sizle paylaşacağım.
Bu gezegen, bu evren ve biz en üst basamağa tırmanmaya çalışan biz insancıklar; olmasaydı edebiyat ve sanat dalları, yapılmasaydı bilimsel icatlar kim bilir ne güzel yaşayıp gidecektik; dürtülerimizin peşinde…
Bugünkü çalışmamın ismi kıssadan hisse, tam da yerinde bir isim olduğunun vurgulamak isterim. Ziyaretime gelen kamu çalışanı tanıdık bir ay önce emekli olmuş. Şaşırdım! Güya daha 10 yıl çalışacaktı! Aynı zamanda iş yaşamını da fazlasıyla seven, sosyal ve kültürel dünyadan bir parça uzak duran bu tanıdık emekli olmuş! Laf aramızda iyi bir işkolikti…
Yüzüne, duruşuna baktığımda emekli olduğuna seviniyor. Birçok insan maaşı düşecek, yapılacak başka uğraşlar bulamayacak diye emekli olmak istemez. Olsa bile diz boyu hüzün içinde dolaşır…
Tanıdık emeklilik konusuna girdi. Bağlanan maaşı, almış olduğu kıdem tazminatını bir güzel; ballandıra ballandıra anlattı. En önemli olayı, belki de kendisinin de erken emekli olmasında payı olan trajik sonu en sona bırakmış.
Kendi kurumlarından yaşı epey ilerlemiş yaklaşık 37 yıl kamuda hizmet vermiş birisi emekli olmuş. Adam gerçek manada onun gibi; işkolik, işinden başka hiçbir uğraşı, merakı yokmuş. Kurum olarak onu emekli edince, her türlü iltifatı yapıp, övgü dolu sözlerle 37 yıl hiç durmadan çalışanı; sayın işkoliği evine; sivil yaşama uğurlamışlar.
Bundan sonrasına dikkat kesilmenizi rica edeceğim!37 yıllık çalışanı neredeyse törenle emekli edip evine yolladıkları halde birkaç gün sonra 37 yıldır çalışıp da emekli olan adam tekrar eski çalıştığı yere gelmiş. Canı sıkıldığını, hiçbir şey beklemeden yardım etmek istediğini söyleyip, sağda solda ne iş varsa hepsini yapmaya başlamış.
İnanılmaz gibi değil mi dostlar? Sevgili Tekirdağlılar; bu tür gizli deryaların, aynı zamanda fedakârlığın gözünü çıkaran insanların yakınında olmak nasıl bir duygudur daha iyi anlamanız için bu konuyu anlatmayı bir borç bildim.
Emekli olan bu adamcağız her gün gelip, kimin işi yarım kaldıysa yardım etmeye başlamış. Tabi ki bu durum yönetici, amir tarafından pek hoş karşılanmamış. Emekli olan birisinin iyi niyetli gayretini takdirle karşılayıp tekrar ona övgüler düzüldükten sonra, onu çok sevip saydıkları duyguları bir güzel anlatıldıktan sonra:
—Kendine bir uğraş, hobi, sosyal veya kültürel bir şey bul, deyip onu tekrar sivil hayata geriye yollamışlar.
Sonra ne mi olmuş? Evine uğurlanan kendisine meşguliyet, eğlence bulması istenen iş arkadaşları iki ay sonra ölmüş. Tabi ki iş arkadaşlarında derin bir hüzün ve acı…
Yıllar önce Almanya kendi çalışma kanunlarında esneklik yarattığını okumuştum. Yıllarca çalışıp da emekli olanların sivil yaşama uyum sağlamaları çok zor oluyor, emekliler hastalanıyor veya vakitsiz ölüyormuş. Bu yüzden Almanya emeklileri için; 2 saat çalışabilirsiniz, yasal özgürlüğü getirmiş…
Bu kıssadan hisseden kim ne alır bilinmez. Bilinen bir şey varsa, yaşam denen iksirli, cümbüşlü ve acı soslu şey; ne çok zorlamaya, ne da çok abartmaya değiyor. Ölüm denen soylu şey; randevuya asla ama asla geç kalmadığına göre, bir yudumluk yaşamın hiç olmazsa teselli ikramiyelerine sıcak bakmayı kendimize çok görmemeyi ısrarla savunuyorum…
Sayın Tekirdağlılar; can sıkıntısı hafife alınacak şey değil… Bu yüzden toplumsal bilinç, sosyallik, kültürel yaşam çok değerlidir; nasıl desem, onarım istasyonlarıdır her biri…
